U zbiegu ulicy Połczyńskiej, Szosy Bemowskiej i Wolskiej znajdowała się Karczma Napoleona, gdzie stanąć miał Napoleon Bonaparte z żądaniem wódki i kiełbasy. Ostatecznie ślady po tym domu zostały rozebrane przy budowie linii tramwajowej. Prace przy budowie zostały wstrzymane na kilka dni, w związku z odkrytym tu "skarbem" zakopanych monet.

2 listopada 1830 roku to stąd wyjechał Fryderyk Chopin do Kalisza i dalej na emigrację. Odprowadzany był do "Żółtej Karczmy" za rogatkami wolskimi (dziś Połczyńska 54) przez licznych przyjaciół, w tym przez Józefa Elsnera, który przy tej okazji wykonał specjalnie skomponowaną kantatę na cześć swojego najzdolniejszego ucznia. Fakt ten upamiętnia tablica pamiątkowa wmurowana w ścianę budynku w roku 1999.

Zabudowa w sąsiedztwie ulicy związana była od zawsze z obsługą traktu - znajdowały się tu liczne karczmy, sklepy, kuźnie i inne. Jeszcze w II poł. XIX wieku na odcinku pomiędzy Młynarską a Szosą Bemowską znajdowało się 27 lokali z wyszynkiem, zapewne nie tylko nastawionymi na konsumpcję.

W 1657 traktem tym nacierały w kierunku Warszawy wojska szwedzkie w czasie potopu szwedzkiego niszcząc m.in. zabudowę wsi Chrzanów, Odolany i Wielka Wola. Kolejne zniszczenia zabudowę ulicy dotknęły w czasie insurekcji kościuszkowskiej, w czasie powstania listopadowego, a później w czasie obrony Warszawy w 1939 i w czasie powstania warszawskiego i rzezi Woli w 1944r.

Obecna ulica Połczyńska to dawny szlak wiodący z Warszawy przez Wolę w kierunku na zachód. Jako jedna z głównych dróg, był to również główny kierunek przemarszów wojsk w czasie kolejnych wojen, stąd droga ta miała znaczenie także militarne, co doceniono w XIX wieku, budując tu fort pierścienia wewnętrznego Twierdzy Warszawa – tzw. Fort Wola oraz fort pierścienia zewnętrznego tzw. Fort Chrzanów na przedpolu Twierdzy.

W XIX wieku, na gruntach wsi Odolany, przy ulicy Połczyńskiej (droga na Poznań), powstał folwark i wieś Jelonki, wraz ze szkołą początkową, cegielnią i wytwórnią dachówek Bogumiła Schneidera. Wytwórnia założona w roku 1864 na przełomie stuleci zatrudniała ponad 150 robotników i przetrwała aż do września 1939. Po wojnie, przez długie lata funkcjonowało na terenie Jelonek Technikum Ceramiczne, co można uznać niejako za podtrzymywanie miejscowej tradycji.
Po 1921 pojawiła się nowa koncepcja urbanistyczna, lansująca w pierwszej ćwierci XX wieku ideę tak zwanych "miast-ogrodów", jako alternatywy dla "nieludzkich" i zuniformalizowanych wielkich miast. Zakładała ona między innymi budowanie małych domków w neoklasycznym stylu z ogródkami oraz tworzenie dużych, zielonych obszarów na zagospodarowywanym terenie. Przed rokiem 1939 powstało tu Miasto-Ogród Jelonek. We wsi Jelonki w marcu 1943 mieszkało 3826 osób. W 1923 powstał Gazowniczy Klub Sportowy "Świt" założony przez kolarzy, od 1924 z sekcją piłki nożnej.

W pierwszych dniach września 1939 stoczono na terenie Jelonek walki pod dowództwem ppłk Leopolda Okulickiego. W 1943 syn Bogumiła Schneidra, Zygmunt, ofiarował ze swojego majątku działkę pod budowę kościoła. W 1951 została erygowana parafia pw. Podwyższenia Krzyża Świętego (kościół został konsekrowany w 1968). W 1947 Jelonki uzyskały połączenie autobusowe - linia W obsługiwała połączenie pomiędzy zajezdnią na ul. Młynarskiej a obecnym pl. Kasztelańskim (wtedy Jana III Sobieskiego).

W 1952 na terenie Jelonek zbudowano istniejące do dziś drewniane osiedle dla budowniczych Pałacu Kultury i Nauki - "Osiedle Przyjaźń". Jako hotele dla budowniczych Pałacu Kultury, a później jako akademiki służyły baraki, oprócz nich powstały domki dla inżynierów i inna infrastruktura (między innymi kino "Dar"). Do budowy baraków na osiedlu użyto m.in. materiałów z rozbiórki obozu jenieckiego Stalag I-B "Hohenstein" koło Olsztynka. Domki dla inżynierów to tzw. domki fińskie.